Όλα ξεκίνησαν την εποχή του Αντικομμουνιστικού κράτους, του παρακράτους της Δεξιάς, όπου η Ελλάδα, στο δίπολο του Ψυχρού Πολέμου, είχε ταχθεί με την «Δύση» και τα αστικά κράτη της αμερικανικής κηδεμονίας. Μετά την ήττα της αριστεράς και του ΔΣΕ στον Εμφύλιο Πόλεμο δημιουργήθηκε ένα πολιτικό σύστημα που ακύρωνε, πετούσε έξω τον ηττημένο. Μετά από αυτό, ο λαός είδε συνεργάτες των Ναζί και ταγματασφαλίτες να μένουν ατιμώρητοι αλλά και αρκετούς συνεργάτες τους να ανέρχονται σε εξουσιαστικά κλιμάκια, ενώ πολλοί από όσους αντιστάθηκαν, μεταπολεμικά χρεώθηκαν τον «κομμουνισμό» και διώχθηκαν ανελέητα.
Αυτή η έντονη δυσφορία συσσωρεύτηκε και εκφράστηκε μέσα από την εκλογική δυναμική της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, που είχε πάρει την θέση του ΚΚΕ. Στις εκλογές του 1958 θα βγει δεύτερη αντιπολιτευτική δύναμη! Το γεγονός αυτό θα ταρακουνήσει τόσο το παλάτι όσο και τον δεξιό πολιτικό αστικό κόσμο. Η Ένωση Κέντρου του Γιώργου Παπανδρέου, που είχε συνθλιφθεί από την Αριστερά, προσπάθησε να δημιουργήσει μια μέση οδό ανάμεσα στην Καραμανλική Δεξιά και την Δημοκρατική Αριστερά. Απέσπασε όλο το δημοκρατικό και προοδευτικό κοινό από την ΕΔΑ αλλά και αντικαραμανλικούς δεξιούς από τον ανένταχτο δεξιό πόλο, αφήνοντας στο κόμμα του Ιωάννη Πασαλίδη μόνο τους κομμουνιστές που κατείχαν λόγο της γενικής τρομοκρατίας μικρή μόνο εκλογική δύναμη.
Η συρρίκνωση της Αριστεράς έδωσε την σκυτάλη στις καρατομήσεις της εκλογικής της βάσης. Στόχος ήταν η πλήρης εξαφάνιση της Αριστεράς ως κοινοβουλευτική δύναμη έτσι ώστε εξωκοινοβουλευτικά να αφανιστεί. Όταν όμως έγινε εμφανές ότι αυτό το σπασμένο χέρι του αστικού συστήματος δεν έλεγε να «επουλωθεί» με τραμπουκισμούς, απειλές και καθημερινό ξύλο, έπρεπε ο γιατρός των ΗΠΑ και του αστικού συστήματος να βάλει το ατροφικό μέλος σε γύψο για να «δυναμώσει». Εδώ έρχεται η Χούντα, με την εικόνα του Γεώργιου Παπαδόπουλου να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και να λέει: Η χώρα διήρχετο μιαν κρίσην, αναζητούσα διέξοδον εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου εις το οποίον είχε εισέλθει!
Ποιο το αδιέξοδο; Η αδυναμία διακυβέρνησης που κληροδότησε η Αποστασία και την ίδια στιγμή η «αναρχική αντίληψις» που είχε οδηγήσει «στον έσχατον κίνδυνον να αλωθεί η χώρα από τον κομμουνισμόν».
Με άλλα λόγια η Ελλάδα μπήκε στον γύψο για να γιατρευτεί από αυτήν την αναρχική αντίληψη. Φυσικά θα ήταν αναληθές να πούμε ότι η συσσωρευμένη λαϊκή αντίδραση στις μεθόδους καταστολής του Αντικομμουνιστικού κράτους, ξαφνικά εξαφανίστηκε. Τα ανοιχτά παράθυρα και οι εξορίες μόνο κοίμισαν την μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, που ξέσπασε τελικά με το Πολυτεχνείο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ωστόσο, συνδύαζε τη μετάβαση σε μια άλλη εποχή και τη γοητεία της επανάστασης των νέων της εποχής. Η νεολαία είναι γεμάτη ζωντάνια, πάντα έτοιμη να βγει στον δρόμο, να φωνάξει, να αντιδράσει, να διεκδικήσει, να εκφράσει μια άποψη και να δώσει ώθηση σε αυτόν τον κόσμο να πάει μπροστά με άρματα ελευθερίας, δικαιοσύνης και ισότητας.
Το άσυλο θεσπίστηκε ως συνέχεια της εξέγερσης, ώστε τα πανεπιστήμια να παραμείνουν φορείς ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών, εξασφαλίζοντας πως κανένα άρμα μάχης δε θα προσπαθήσει όχι μόνο να εμποδίσει τα παραπάνω, αλλά και να τα καταργήσει. Πράγματι, επί των Συνταγματαρχών, οι πόρτες ήταν ξεκλείδωτες, αλλά όποια ήταν κλειδωμένη, έπεφτε με τανκς!
Το άσυλο αποτελεί ξεκάθαρα έναν συμβολισμό ελευθερίας και μνήμης εκείνου το ωραίου αγώνα και κανένας δεν έχει ιστορικό δικαίωμα να το καταργήσει με «έναν νόμο και ένα άρθρο». Ναι πράγματι αν τα βάλουμε κάτω, θα δούμε ότι το άσυλο με την σύγχρονη έννοια του έχει περισσότερα αρνητικά. Κάτι όμως που εξελίσσεται αρνητικότερα σε σχέση με τα πιστεύω σου δεν το καταργείς, δεν το σπας, δεν το ρίχνεις, δεν το βάζεις σε γύψο. Το άσυλο δεν χρειάζεται κατάργηση, χρειάζεται μεταρρύθμιση, έτσι ώστε να αποτελέσει ξανά άσυλο ιδεών και όχι ανομίας ή υπερβολικής νομοτέλειας!
Διευθυντής της Εναλλακτικής
Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2000 στην Περαία Θεσσαλονίκης με καταγωγή από την Χρυσούπολη Καβάλας. Στην Θεσσαλονίκη τελείωσε Γυμνάσιο και Λύκειο, ενώ στην συνέχεια ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 2018 εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ το μυθιστόρημα του ΡΙΖΕΣ ΕΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗ.
Τον Μάρτιο του 2020 εκδόθηκε από τις εκδόσεις iWrite, το δοκίμιο πολιτικής ανάλυσης του “Αλέξης Τσίπρας: Η τετραετία της ωρίμανσης”.
Έχει έντονο ενδιαφέρον για την πολιτική, ενώ τα άρθρα του περιστρέφονται γύρω αντικείμενο της πολιτικής ανάλυσης και των κομματικών σχηματισμών.
Το Μάρτιο του 2019 μαζί με μια ολιγομελή ομάδα φοιτητών ίδρυσε την Εφημερίδα “Εναλλακτική”- Η Προοδευτική Ενημέρωση
