Το πολυαναμενομενο Τζόκερ έφτασε επιτέλους στις κινηματογραφικές αίθουσες και οι περισσότεροι από εμάς , από τον casual moviegoer έως τον παθιασμένο φαν του χαρακτήρα, θα παραβρεθούν εκεί για να απολαύσουν την ταινία που σάρωσε στο φεστιβάλ της Βενετίας. Φυσικά αυτός δεν είναι ο μονός λόγος που το Τζόκερ έχει προκαλέσει αυτόν τον σάλο γύρω από τον εαυτό του αλλά ένας τεράστιος όγκος κριτικών παγκοσμίως μας προειδοποιούν για μια μοναδική εμπειρία και ενδεχομένως την ταινία της χρονιάς. Δυστυχώς όμως το Τζόκερ πασχίζει επιλέγοντας την αισθητική πάνω από ένα τολμηρό σενάριο και πάνω από όλα χωρίς να αντιλαμβάνεται ή να εκτιμά τον ομώνυμο χαρακτήρα καθιστώντας την ταινία την μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς.
Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Άρθουρ Φλεκ ,τον οποίο υποδύεται ο Joaquin Phoenix , ένας μοναχικός αξιολύπητος τύπος που ζει στην πόλη της Γκοθαμ την δεκαετία του 80. Ο Άρθουρ είναι πρώην περιθαλπόμενος ψυχιατρικής κλινικής που μένει με την άρρωστη μητέρα του σε ένα μικρό και άβολο διαμέρισμα. Ο φτωχός Άρθουρ είναι ερωτευμένος με την ελεύθερη γειτόνισσα του Σοφι (Zazie Beetz),ενώ επιδιώκει να ακολουθήσει την καριέρα ενός κωμικού όπως τον είδωλο του Μουρει Φρακλιν ένας τηλεοπτικός παρουσιαστής του στυλ πάππους Αρναουτογλου υποδυόμενος από τον Robert De Niro.
Κανένας δεν θα μπορέσει αρνηθεί ότι το Τζόκερ είναι πανέμορφο και αυτό οφείλεται στην φωτογραφία του Lawrence Sher που έχει στολίσει την ταινία με αξιομνημόνευτα πλανά και στον σχεδιαστή παραγωγής Mark Frieberg που μέσα σε όλα μας χάρισε μια πολύ πρωτότυπη εκδοχή του κοστουμιού/makeup του χαρακτήρα. Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στην υποκριτική του Phoenix η οποία εξυπηρετεί την ταινία καθ’ όλη την διάρκεια της αφού είναι ο κύριος για να μην πούμε ο μοναδικός συναισθηματικός σύνδεσμος μεταξύ του θεατή και του Άρθουρ. Και κάπου εδώ τελειώνουν τα θετικά χαρακτηριστικά της ταινίας, οπότε μας μένει να στραφούμε στον σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφο Τodd Phillips o οποίος είναι υπεύθυνος για την τριλογία Hangover. Είναι προφανές ότι ο Phillips σε μια προσπάθεια να κάνει τον κεντρικό χαρακτήρα κάπως συμπαθητικό και κατ’ επέκταση πιο ανθρώπινο , δικαιολογώντας τις σατανικές του πράξεις, χάνει τον πυρήνα του Joker ,όπως παρουσιάζεται εδώ και ολόκληρες δεκαετίες σε κόμικς, τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, αλλά κυριότερα αγνοεί πλήρως θεματικές που είναι προσκολλημένες σε αυτόν.
Ειδικότερα τα κίνητρα του Άρθουρ που τον οδηγούν στο έγκλημα είναι μια μίξη της ψυχασθένειας του και των τραγικών συμβάντων που παίρνουν μέρος στη ζωή του και αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη αποστροφή από τον χαρακτήρα του Τζόκερ. Αυτό που στην πραγματικότητα ωθεί τον Τζόκερ στο να είναι βίαιος δεν είναι η κατάσταση της ψυχικής του υγείας , διότι είναι παθολογικά σώφρων , αλλά το γεγονός ότι ξέρει ποσό εύθραυστη είναι η συμβατική ηθική και αυτό είναι που τον καθιστά εξαιρετικά ενδιαφέρον. Επίσης ο Άρθουρ κατά την διάρκεια της ταινίας μένει πιστός στο ότι τα θύματα του αξίζαν να έχουν αυτήν την τύχη που αποδεικνύει ότι έχει μια παράδοξη μεν αλλά μορφή ηθικής πυξίδας κάτι που ο πιο διάσημος και σατανικός villain της pop κουλτούρας δεν έχει και ούτε θα έπρεπε να έχει.
Συνοψίζοντας το Τζόκερ σε καμία περίπτωση δεν είναι κακή ταινία όμως στην απόπειρα της να οδηγήσει τον κεντρικό χαρακτήρα στη δικαίωση καταλήγει να είναι προβλέψιμη και επιφανειακή. Τα κίνητρα του Τζόκερ σιγουρά δεν πηγάζουν από την ανάγκη του για μια προσωπική δικαίωση, γιατί πολύ απλά είναι πιο πολύπλοκος από αυτό και είναι κρίμα που δεν το είδαμε αυτό να αποτυπώνεται στην μεγάλη οθόνη. Γι’ αυτόν απολύτως τον λόγο θα συμφωνήσω απολύτως στην δήλωση του Joaquin Phoenix oτι το όνομα της ταινίας θα έπρεπε να είναι Άρθουρ διότι το επίσημο όνομα είναι τουλάχιστον παραπλανητικό.
Επιτέλους, μια εύστοχη και ανεξάρτητη κριτική. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!