Σε μια τρικυμία συνηθίζεται να λένε ότι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει το καράβι σώο και αβλαβές στην στεριά, είναι ο καπετάνιος. Η παραδοχή αυτή, μολονότι περιέχει μια δόση αλήθειας, δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα αυτή καθαυτή. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετή η καθοδήγηση του καπετάνιου για τη διέξοδο από μια δυσβάσταχτη κατάσταση. Χωρίς την συμβολή του υπόλοιπου πληρώματος, όπως των ναυτών και των μούτσων, οι επιταγές του καπετάνιου δεν πρόκειται να υλοποιηθούν και το καράβι πρόκειται να βυθιστεί στον πάτο της θάλασσας.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σε ένα κοινωνικό σύνολο, κατά την αντιμετώπιση μιας κρίσης. Λόγω της συνεκτικότητας από την οποία χαρακτηρίζεται μια κοινωνία, για να ξεπεράσει ομαλά μια κρίση, απαιτούνται συντονισμένες και πολυκλαδικές προσπάθειες και δεν αρκεί η μονόπλευρη αποτελεσματικότητα. Που θέλω να καταλήξω με όλες αυτές τις σοφιστείες; Λίγες μέρες πριν, βγήκαμε όλοι στα μπαλκόνια μας, για να χειροκροτήσουμε το μεγάλο έργο που έχει ανατεθεί λόγω κορονοϊού, σε ιατρούς και νοσηλευτές, μια πράξη μεγάλης αξίας και συμβολισμού. Πέραν όμως του μεγάλου φορτίου που έχει ανατεθεί στο νοσοκομειακό προσωπικό, να κρατήσουν δηλαδή στη ζωή συνανθρώπους μας που νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση, αλλά και το ίδιο το εθνικό σύστημα υγείας που περνάει την ύστατη αξιολογική δοκιμασία αυτή τη στιγμή, υπάρχει και ένα άλλο φορτίο, εξίσου βαρύ, που έχει διαφορετικούς φορείς.
Τη στιγμή που οι περισσότεροι Έλληνες ανέστειλαν προσωρινά την εργασία τους και μεριμνούν για την υγεία και την ασφάλεια τους εγκλεισμένοι στο σπίτι, ορισμένοι ήρωες ‘’μάχονται’’ καθημερινά σε πολύ άσχημες εργασιακές συνθήκες, ώστε η πανδημία αυτή που βιώνουμε, να μη λάβει κοινωνική και οικονομική διάσταση.
Στα σουπερμάρκετ πλέον επισήμως, 7 μέρες την εβδομάδα εργάζονται ακατάπαυστα συμπολίτες μας, αμειβόμενοι το ¼ του μισθού των ιατρών, διευκολύνοντας όλους εμάς να προμηθευτούμε τα απαραίτητα και προσπαθώντας να χαλιναγωγήσουν τα πλήθη που βρίσκονται σε καταναλωτικό πανικό. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους διανομείς που, θέτοντας την ζωή τους διαρκώς σε κίνδυνο, με την εργασία τους, εμποδίζουν ουσιαστικά την εξάπλωση του ιού.
Φανταστείτε τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που όλοι οι νοσούντες δεν είχαν την ευχέρεια να προμηθευτούν φαγητό, φάρμακα και όλα τα απαραίτητα, υπό τη δυνατότητα της κατ’οίκον παράδοσης. Στο ίδιο πλέγμα ανήκουν και όλοι οι εργαζόμενοι σε βενζινάδικα, στις καφετέριες, στα μαγειρεία και γενικότερα στον κλάδο της παραγωγής, που συνεχίζουν να εργάζονται, με σκοπό να διατηρήσουν την κοινωνική ομαλότητα και να εμποδίσουν έναν οικονομικό πληθωρισμό.
Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα, από μικροί διδασκόμαστε να συγχέουμε την αξία των ανθρώπων με την ιδρυματική εκπαίδευση και να επαινούμε μόνο το επιστημονικό έργο, αδιαφορώντας ή και ακόμα χειρότερα, περιφρονώντας την ανειδίκευτη εργασία. Δυστυχώς, στα μάτια του μέσου Έλληνα είναι βαθιά ριζωμένο το στερεότυπο του ‘‘όσος είναι ο μισθός σου, τόση είναι η συνεισφορά σου’’ και έτσι συνάμα η κοινωνική καταξίωση αποκτά ταξικό πρόσημο. Αν όμως πλάσουμε με το νου μας ένα σενάριο, στο οποίο μεγάλη μερίδα των προαναφερθέντων εργαζομένων παύσει να εργάζεται, αυτό αυτομάτως θα σηματοδοτούσε την οικονομική συντέλεια με μια τεράστια αύξηση στις τιμές των αγαθών (υπό τους νόμους της μειωμένης προσφοράς και της αυξημένης ζήτησης) και κατ’επέκταση μια κοινωνική αναταραχή, άνευ προηγουμένου.
Για να μην περιαυτολογώ. Κλείνω με μια προσωπική παράκληση στους αναγνώστες: Όταν αύριο μεθαύριο θα βρεθείτε στο ταμείο του σουπερμάρκετ της γειτονιάς σας, εφοδιασμένοι με τα τρόφιμα μιας εβδομάδας ή όταν το βράδυ φθάσει η παραγγελία που θα συνοδέψει την ταινία ή σειρά που πρόκειται να απολαύσετε, χαρίστε ένα χαμόγελο και πείτε ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους αυτούς που, κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, προσπαθούν να διατηρήσουν την έως τώρα κανονική ροή των ζωών μας. Γιατί ως αντίβαρο στις ελάχιστες απολαβές των εργαζομένων αυτών, οφείλει να λειτουργήσει η επιδοκιμασία της δουλειάς τους από την πλευρά μας.
Γιατί ως γνωστόν δε φοράνε όλοι οι ήρωες μάσκα.
Πηγή : Η Εφημερίδα των Συντακτών
Υπεύθυνος Δημοσίων σχέσεων και οικονομικών της Εναλλακτικής
Αρχισυντάκτης Στήλης Κοινωνικών
Γέννημα θρέμα ανατολικής Θεσσαλονίκης, από το 2018 φοιτώ στην νομική του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχω συμμετάσχει ενεργά σε πολιτισμικές εκδηλώσεις της πόλεις όπως η διεξαγωγή του Take Your space, το All style music festival, το θεσσαλονίκη αλλιώς και άλλα πολλά. Ενδιαφέρομαι για στοχασμό γύρω από τα ζητήματα της κοινωνίας, από τα καθημερινά προβλήματα έως τα πιο πολύπλοκα και νομικοικονομικοπολιτικά. Στόχος μου είναι οι απόψεις μου να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να κινητοποιήσουν την σκέψη του.
Όταν 5 παιδιά αποφασίσαμε να ιδρύσουμε την Εναλλακτική δώσαμε έναν ”όρκο” ανεξαρτησίας. Μια εφημερίδα που θα γίνει βήμα για να ακουστούν οι προβληματισμοί των νέων (φοιτητών και μη) αλλά και όσων έχουν χρόνια εμπειρία στην αρθρογραφία, με μια βασική προϋπόθεση, να μην επιτρέψουμε πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα να εμπλακούν στο εγχείρημα μας.
email : [email protected]
